Pogoń Mogilno - kolejny 100-latek z K-PZPN

W 2023 roku kilka znaczących klubów na mapie województwa kujawsko-pomorskiego obchodzi swoje jubileusze. Sto lat stuknęło Pogoni Mogilno. Jest to kolejny 100-latek w K-PZPN – wcześniej pisaliśmy również o Lechu Rypin, który swoje święto obchodził w zeszłym roku. Obie drużyny występują aktualnie w IV lidze, ale mają za sobą bardzo bogatą historię. Zapraszamy do zaznajomienia się z kulisami powstania Pogoni Mogilno.

O klubie z Mogilna można powiedzieć, że istnieje od samego początku kujawsko-pomorskiej piłki. Drużyna ma dokładnie tyle samo lat, co K-PZPN. Jak nie trudno się domyśleć, początek Pogoni datuje się na 23 maja 1923 roku. – To wtedy powstało Koło Sportowe Pogoń. Po połączeniu wcześniej działających na terenie Mogilna dwóch klubów - Polonii i Wandy, rozpoczęła swoją sportową przygodę właśnie Pogoń, której pierwszym prezesem został Stanisław Hęćka. Od początku swej działalności wiodącą sekcją - była i jest do dziś - piłka nożna. W wyniku ogromnych starań, w roku 1924 władze miejskie przydzieliły klubowi skromny obszar terenu obok byłej gazowni. Obecnie znajduje się tam stadion sportowy im. Michała Olszewskiego. – wspomina Robert Łuczak, wieloletni trener mogileńskiego klubu. Na tym kawałku pola nie wystarczyło postawić bramek, ale trzeba było zniwelować teren, ze względu na masę pagórków i rowów strzeleckich. Boisko do stanu używalności doprowadzili działacze klubu poprzez prace społeczne i w 1926 roku klub wystartował w rozgrywkach klasy C, w okręgu poznańskim. W latach 1926-1932 funkcję prezesa pełnił Stanisław Kaus, który z wielkim zapałem poświęcił się pracy na rzecz klubu.

Powojenny renesans

Ze względu na II wojnę światową klub zawiesił swoją działalność. Tuż po niej, działacze Pogoni wznowili aktywność. - Już 22 kwietnia 1945 roku odbyło się pierwsze zebranie konstytucyjne, na którym wybrano zarząd Klubu Sportowego Pogoń, a prezesem został Alojzy Brauer. Wiceprezesem został Edmund Mierzwiński, a sekretarzem Edmund Nowicki. W skład zarządu weszli jeszcze Alfons Olszak, Marian Krause, Marian Białęcki, Alfons Filisiewicz i Czesław Kraśny - opowiada Łuczak. Pogoń już wtedy stała się klubem wielosekcyjnym. Wiodącą dyscypliną była i jest do dzisiaj piłka nożna, ale na tamten czas działały również sekcje boksu, tenisa ziemnego, hokeja na trawie, lekkoatletyki i szachowej.

Owocne 25-lecie

Rok 1948 Mogilnianie mogą wspominać bardzo dobrze. W czerwcu tego roku, działacze Pogoni zorganizowali w ramach obchodów szereg imprez sportowych. – W ramach jubileuszu 25-lecia klubu rozegrano spotkania z zespołami, z Gniezna, Strzelna, ale także z II-ligowymi piłkarzami PTC Pabianice, którzy przebywali w tym roku na obozie w Mogilnie. Zwieńczeniem tego typu gier, było historyczne stracie z Widzewem Łódź. Grający wtedy w ekstraklasie piłkarskiej łodzianie rozegrali mecz ligowy  w Poznaniu z Kolejarzem i w drodze powrotnej do domu zagrali z Pogonią. Bardzo dramatyczny mecz zakończył się wygraną Pogoni 5:4. Dwie bramki w tym spotkaniu zdobył dla mogilnian Antoni Brzeżańczyk, który później trafił do Lecha Poznań, a następnie był znanym trenerem piłkarskim. - kontynuuje swoją opowieść Łuczak. Wspomniany Brzeżańczyk zrobił w późniejszym czasie bardzo owocną karierę trenerską. W latach 1964-1965 prowadził młodzieżową reprezentację Polski, a w roku 1966 został selekcjonerem kadry seniorskiej. Prowadził ją samodzielnie, ale po czasie stworzył tercet trenerski z Kazimierzem Górskim oraz Klemensem Nowakiem. W 1969 roku przestał pełnić tę funkcje i powrócił do piłki klubowej. Dwa lata później zdobył z Górnikiem Zabrze jedyne w swojej karierze mistrzostwo Polski i Puchar Polski. W 1975 roku wyjechał za granicę, gdzie prowadził takie kluby jak Feyenoord Rotterdam, Rapid Wiedeń, czy PAOK FC.

Gwardia, Sparta i Spójnia

W 1948 roku, z przyczyn finansowych włodarze postanowili przejść do zrzeszenia Gwardia. Klub prowadzili wtedy Władysław Kruszyna oraz Mieczysław Cerkaski. Gwardia Mogilno awansowała wtedy do A klasy okresu poznańskiego. Nazwa „Gwardia” przestała funkcjonować w 1954 roku i w jej miejsce pojawiło się koło sportowe „Spójnia”. Z kolei to określenie funkcjonowało tylko półtora roku, ponieważ zastąpiła ją nazwa „Sparta”. Po kilkunastoletnich zawirowaniach, 6 marca 1957 roku klub z Mogilna reaktywował historyczną nazwę i po dziś dzień funkcjonuje określenie „Pogoń” Mogilno. W 2009 roku została ona nieco zmodyfikowana, bo wrócono do pierwotnej nazwy „KS Pogoń Mogilno”.

Awanse

1956 rok był dla mogilnian przełomowy. Po reformie ligi, a zarazem awansie do klasy A, dosyć nieoczekiwanie gracze z Mogilna włączyli się do walki o III ligę. - W ostatniej kolejce doszło do decydującego spotkania między Pogonią, a rezerwami Zawiszy Bydgoszcz. Po trafieniach Henryka Chełminiaka i  Hieronima Kowalskiego gospodarze wygrali 2:1, zdobywając w ten sposób I miejsce w rozgrywkach wywalczając awans. Nie był to jednak koniec zmagań pogonistów o promocję do III ligi. W grudniu, okręgowy związek piłki nożnej zweryfikował tabelę rozgrywek odejmując punkty Pogoni, a dodając punkty Gwieździe Bydgoszcz. Pogoń spadła z I na III miejsce i ponownie musiałaby grać w klasie A.  Działacze związkowi zapewnili jednak przybyłych na zebranie, że Pogoń zostanie dokooptowana do III ligi. Rezerwy Zawiszy - zgodnie z regulaminem - w tym sezonie nie mogły awansować do III ligi  i tylko Gwiazda oraz Pogoń liczyły się w walce. Co ciekawe, działacze mogileńskiego klubu nie protestowali, lecz także przegłosowali awans bydgoskiej Gwiazdy z I miejsca, a nie Pogoni, która na boisku była lepsza od rywali. O grze mogilnian w III lidze zadecydowały władze PZPN na specjalnym zebraniu. - opowiada Robert Łuczak. Przygoda w III lidze trwała niestety rok, ponieważ z dorobkiem tylko 10 punktów pogoniści zajęli ostatnie miejsce w tabeli.

Powrót

Gra w niższej klasie rozgrywkowej nie trwała jednak zbyt długo. Po niecałych 2 latach Pogoń wróciła do najwyższej ligi piłkarskiej województwa bydgoskiego. - Tym razem działacze klubu i sami piłkarze liczyli na dłuższy pobyt drużyny na tym szczeblu rozgrywek. Doświadczenie zebrane w poprzednim epizodzie gry w III lidze, plus doświadczony i ograny zespół, miał gwarantować bezpieczną lokatę w tych rozgrywkach. Przez kolejne 4 sezony Pogoń grała w III lidze będąc jedną z silniejszych drużyn w województwie. Do czołowych piłkarzy należeli wtedy: Tadeusz Kowalczewski, Zygmunt Kowalski, Hieronim Kowalski, Stanisław Piechocki, Zbigniew Witkowski, czy Mieczysław Czarnecki. Trenerem zespołu był obecny patron stadionu Michał Olszewski. Napastnik mogilnian -  Zbigniew Witkowski został dwukrotnie królem strzelców rozgrywek III ligowych - wspomina Łuczak. Po latach gry w III lidze Pogoń znowu miała kryzys i grała w klasie A, a nawet przez dwa lata w rozgrywkach klasy B. Od 1977 roku przez 4 lata, pogoniści grali w lidze okręgowej, zajmując czołowe lokaty w województwie bydgoskim. Kolejny kryzys rozpoczął się od strajku piłkarzy. W roku 1980, czyli wydarzeniach związanych z Solidarnością i strajkach na Wybrzeżu, jako pierwsi sportowcy w Polsce zastrajkowali piłkarze mogileńskiego klubu.  6 września 1980 roku Pogoń miała rozegrać ligowy mecz z Wdą Świecie. Niestety na boisko zamiast piłkarzy, zmuszony był wyjść prezes klubu - Jan Leszek Adamski. Nie miał  on zamiaru grać z jedenastką rozgrzanych piłkarzy Wdy Świecie, lecz musiał poinformować sędziego, że jego zespół nie chce wyjść na murawę boiska. „Meczu nie zagrają i oddają spotkanie walkowerem”. Powodem strajku futbolistów był brak realizacji obietnic zarządu, dotyczących wypłat za wygrane spotkania. Podczas obozu sportowego w Szamotułach, prezes Adamski wraz z zarządem miał zagwarantować podwyżkę ekwiwalentu. Po rozpadzie zespołu, piłkarze spadli do klasy A i praktycznie w tych rozgrywkach zostali (małymi wyjątkami) do roku 1998.

Teraźniejszość

Pogoń Mogilno ze zmiennym szczęściem doszła do obecnego poziomu, czyli IV ligi kujawsko-pomorskiej. Przed reformą ligową w 2016 roku pogoniści rywalizowali w rozgrywkach III ligi wraz z drużynami z Wielkopolski. Od 2015 roku występują w obecnej lidze i co roku kończą rozgrywki w górnej części tabeli. Poza seniorami klub inwestuje w pracę z młodzieżą. Największym sukcesem jest IV miejsce w turnieju Marka Wielgusa - w roku 2005. Dwaj wyróżniający się piłkarze Remigiusz Przybylski i Radosław Palmowski byli nawet na konsultacjach kadry Polski swojego rocznika. W roku 2014 juniorzy młodsi Pogoni trenowani przez Bartosza Górnego i Roberta Łuczaka, grali w Centralnej Lidze Juniorów. Młodzi pogoniści rywalizowali z juniorami takich klubów jak Lech Poznań, Pogoń Szczecin, Lechia Gdańsk, Arka Gdynia, czy Warta Poznań. Obecnie w klubie jest ponad 200 piłkarzy - od grupy naborowej, po dwie drużyny seniorów. W Pogoni pracują trenerzy związani z nią w przeszłości: Damian Malczewski, Mirosław Maciejewski, Adam Wanecki, Robert Łuczak, Karol Kaźmierczak, Karol Kopliński oraz Filip Jagielski. Najzdolniejsi juniorzy trafiają do pierwszej drużyny mając szansę przebić się do seniorów. Od 2009 roku prezesem klubu jest Sławomir Woźniak.

Opracował Tomasz Szpunar